Tace agn fà gh’éra ü paìs réch e prosperùs, indóe l’regnàa ün Imperadùr che l’ghe tegnìa dóma a ü laùr: che i sò estìcc i föss sèmper bèi e a la móda.
A l’ghe n’ìa a sentenér, ü per ògne ura de la giornada, e i gh’éra costàcc öna fürtüna, ma lü l’ne ‘nsognàa amò de piö pressiùs e sberlüsécc.
Ü dé, i s’è presentàcc denàcc al Imperadùr vanitùs du fürbi forestér che i gh’à dicc: “Maestà, nóter a m’ sè i du piö bràe sertùr che Ù avrèssev mai püdìt troà. A m’fà sö di estìcc con di stòfe meravigliuse, töte de sompé”. E ‘l segónd l’à seitàt col dì: “La nòsta maestrìsia de sertùr l’è tal, e la precisiù del nòst laurà issé granda, che i nòscc vestìcc i deènta adritüra trasparèncc per chi sertùr mia bràe compàgn de nóter e per töte chèle persune ch’i òcüpa ün incàregh, sènsa ìghen la competènsa”.
‘L Imperadùr l’à scoltàt con interèss töt ol discórs, e zamò l’se figüràa ol splendùr di estìcc che chi du maèscc sertùr i gh’avrèss facc sö apòsta per lü.
L’à comandàt alura che i ghe paregèss al piö prèst sta stòfa speciàl, e l’gh’à regalàt ü bèl baölèt pié de sólcc perchè i pödèss comprà i féi de ór e de sida necessare, e ‘nvià là ‘l laurà.
I du balòss, ciapàt i palanche, i à metìt impé con grand impègn i sò telér in d’öna di stanse piö lüminuse del palàss e i à tacàt a trabascà; o mèi lur i fàa parì de laurà, perchè, a dì la erità, ghe n’éra mia de fél söi rochelì e, dóca, nissöna stòfa la püdìa egnì zó di telér.
Quand ergü l’vegnìa apröv a sberlögià e l’se fàa marvéa de èd negót, i du sertùr imbruiù i disìa: “Ol nòst laurà l’è d’öna tal elegansa e finèssa che i persune trögne o sènsa ‘l nòst talènt i ghe rìa mia a èdel”.
Öna matina al Imperadùr a l’gh’è egnìt ‘l invìs de saì che sórt de stòfa i du sertùr i éra dré a paregià. Alura l’à ciamàt lé ü di sò aministradùr piö ègg, stimàt per vèss ol piö onèst tra i òmegn de la sò règia, e l’gh’à urdenàt de ‘ndà a controlà ‘l laurà. Chèl òm l’à söbet obedìt e l’è ‘ndacc dét in chèla stansa-laboratòre, ‘ndo i du falsù i éra dré a trafegà, sbassàcc zó söl telér sènsa féi e sènsa stòfa.
Ol vegèt l’à spalancàt fò i ögg, a l’à ‘nfurcàt söbet i ögiài per proà a èdega mèi, e l’è restàt lé co la bóca èrta.
“Pòrca l’óca - l’à pensàt - cóm’él pussìbel che ghe rìe a èd ü bèl negót?”
Ma, per mia passà per bambo, l’à facc sito. E quand i du tessàder i gh’à domandàt cósa l’pensèss di dissègn e di ricàm facc sö con tata art e con di culùr fò del ordinare, l’à ragiunàt: “Dóca mé sarèss ün ignorantù! Che nissü l’vègne a saìl! Faró cóme se ghe rièss a èd la stòfa, o perderó söbet ol mé pòst de aministradùr del Imperadùr”.
“Alura, siòr ambassadùr, crèdel che ghe piaserà sta stòfa a Sò Maestà”?
“Che stòfa e che culùr! Ó mai ést in véta méa negót del gèner. ‘Ndó söbet del Imperadùr per informàl che só restàt incantàt de la òsta òpera”.
In del vèd che la sò tila, acassibé nissü i la vedèss, l’éra tegnida ‘n tata considerassiù di persune visine al Imperadùr, i du tröfadùr i à pensàt bé de domandàga di óter sechì d’ór e d’arzènt, e mètei vià ‘nsèma a chèi de prima in d’ü scrégn piö gròss.
Impó de tép dòpo ‘l Imperadùr l’à ülìt indà de persuna a èd chèla stòfa issé pressiùsa e costusa per ol sò estìt növ. Èco che alura, ‘nsèma a töt ol sò sèguet de òmegn de fidücia e de valùr, l’è ‘ndacc a dàga ön’ögiada al laurà, e l’è restàt lé de stöch quand l’à ést gna fél gna stòfa söl telér; ma, per fà mia la figüra del saiòt, l’à manifestàt öna gran sodisfassiù, e l’gh’à dicc: “Bràe, con chèsta stòfa issé rara e pressiùsa òi che l’sées facc sö ü vestìt che meteró sö, sènsa fal, a la prima parada”.
Alura i du impustùr i s’è metìcc dré, prima a teà fò la stòfa ‘n de l’aria, dòpo a cüsì ‘nsèma töcc i tochèi e a tacàga sö pò a’ i butù; ol töt, con di góge sènsa fél.
A la fì de l’imprésa, quand ‘l Imperadùr a l’à calcàt la müda (snissàt i estìcc növ), l’à troàt che s-ce estìcc i éra pròpe fì e ligér e l’à facc parì de èss gran contét del risültàt. Issé, bèl e biót, a l’se ultàa e l’se pirlàa denàcc a la specéra, e ‘n conclüsiù l’à decidìt de presentàs issé per la riìsta.
Ol dé de la fèsta ‘n piassa, intàt che ‘l Imperadùr a l’passàa fò töt biót sóta ‘l baldachì de rapresentansa, la zét estasiada la usàa e la sbatìa i mà; ma a ü tracc èco che ü s-cetì, co la sò usina, l’à dicc ciàr e nèt: “Ma ‘l Imperadùr l’è biót”! E söbet dòpo ün óter is-cèt l’à repetìt: “Sé, sé! L’è biót, l’è biót”!, e pò dòpo ün óter amò, e a la fì töcc i s’è metìcc dré a grignà.
Alura ‘l Imperadùr l’è deentàt töt morèl in facia, per la ergògna de èss indàcc in gir nüd compàgn d’ün èrem, e per viga mia üt ol coragio de reconòss la erità.
Öna erità egnida fò dóma de la bóca di s-cècc.
E chèsta l’è la moràl de chèsta stòria.
Dalmine, luglio 2009